Co to są przedwczesne rytmy komorowe: leczenie i konsekwencje

Co to jest

Nagłe skurcze lewej lub prawej komory serca są związane z pojawieniem się ognisk wzbudzenia we włóknach Purkinjego lub w obszarach dystalnych po rozgałęzieniu gałęzi pęczka Hisa. Zjawisko to można zaobserwować w ciężkich chorobach mięśnia sercowego spowodowanych zatruciem, nadmiernym pobudzeniem, wrodzonymi cechami układu przewodzącego serca.

Pojedyncze skurcze dodatkowe komorowe są normalnie obserwowane u osób całkowicie zdrowych. Zwykle nie manifestują się klinicznie i nie wymagają specjalnego leczenia. Ich liczba wzrasta wraz z wiekiem.

Przyczyny wystąpienia

Aby zrozumieć etiologię pojawienia się takiej arytmii, najwygodniej jest przedstawić wszystkie czynniki w formie tabeli:

W przypadku każdej choroby jedynym badaniem, które wyraźnie wykaże obecność dodatkowych skurczów komorowych, jest elektrokardiografia. Jeżeli nie jest możliwe zarejestrowanie odchylenia podczas rejestracji EKG, wówczas stosuje się specjalne urządzenie, które rejestruje aktywność serca przez określony czas.

Objawy i objawy

Najczęściej pojedyncze skurcze dodatkowe pojawiają się bez objawów klinicznych. Według statystyk przerwy w tym przypadku rozwijają się u 30% pacjentów, a około 7% uważa, że ​​zjawisko to znacznie pogarsza ich samopoczucie. Skargi pacjenta w momencie wystąpienia arytmii są następujące:

• zatonięcie serca, drżenie i przerwy;
• zawroty głowy i ogólne osłabienie;
• duszność, duszność;
• salwa i częste skurcze komorowe mogą powodować ból na tle ataku niedokrwiennego, upośledzonej świadomości.

Często zauważałem, że dodatkowe skurcze mięśnia sercowego pochodzenia czynnościowego często powodują wyraźne objawy. Ale naruszenia na tle zmian organicznych o charakterze przewlekłym nie są postrzegane, tak jakby człowiek się do nich przyzwyczaił.

Klasyfikacja i rodzaje

Istnieje kilka rodzajów klasyfikacji pozwalających określić rodzaj danej arytmii. Są ważne dla ustalenia przyczyny patologii, dokładnej diagnozy, podejścia do leczenia i dalszego rokowania.

W zależności od częstotliwości występowania rozróżnia się takie komorowe skurcze dodatkowe:

• rzadkie (mniej niż 5 na minutę);
• średnia częstotliwość (do 16 / min);
• częste (16 lub więcej).

Według gęstości:

• pojedynczy;
• sparowany;
• Grupa.

Według lokalizacji:

• prawa komora;
• lewej komory.

Według lokalizacji emocji:

• monomorficzny (powstają z jednego ogniska, mają tę samą formę na EKG);
• polimorficzny (różne miejsca pochodzenia, kompleksy różnią się wyraźnie podczas rejestracji).

Według rytmu pojawiania się:

• bigeminia (co drugi skurcz jest dodatkowym skurczem);
• trigeminia (co trzeci);
• kwadrygeminia (czwarta);
• sporadyczne (podniecenie bez wyraźnej sekwencji).

W zależności od stopnia zagrożenia wyróżnia się następujące klasy:

1. Łagodne skurcze komorowe. Powstają przy braku uszkodzenia lub przerostu mięśnia sercowego, ich częstotliwość nie przekracza 10 na godzinę i nie towarzyszy im zaburzenia świadomości.
2. Potencjalnie złośliwy. Na tle dysfunkcji lewej komory, z częstotliwością 10 lub więcej na minutę. Brak omdlenia lub zatrzymania akcji serca.
3. Złośliwy. Częste, polimorficzne i politopowe, na tle znacznych odchyleń (frakcja wyrzutowa 40% lub mniej), przechodzą w stabilny częstoskurcz komorowy. Wywiad medyczny zawiera opis zaburzeń świadomości i/lub zatrzymania akcji serca.

Ukończenie studiów Ryana

Do tej pory wraz z kolegami posługujemy się klasyfikacją komorowego ekstrasystolii (PVC), zaproponowaną przez M. Ryana w 1975 roku, jest ona przeznaczona dla pacjentów po przebytym zawale mięśnia sercowego. Zgodnie z tą gradacją rozróżnia się następujące stopnie rozwoju arytmii:

Szczególnie dotkliwymi konsekwencjami dla życia pacjenta są wczesne skurcze dodatkowe komorowe. Występują w momencie, gdy następuje aktywna faza depolaryzacji, uniemożliwiając sercu rozluźnienie do następnego skurczu.

Diagnostyka

Diagnostyka zaburzeń rytmu opiera się na standardowych metodach. Najpierw kardiolog lub terapeuta przeprowadza ankietę, identyfikując główne skargi pacjenta. Badanie i osłuchiwanie pomagają wykryć oznaki niewydolności serca, podejrzewać problem aparatu zastawkowego.

Monitorowanie EKG i Holtera

Najskuteczniejszą techniką, która pozwala dokładnie określić naruszenie rytmu serca według rodzaju dodatkowego skurczu komorowego, jest badanie elektrokardiograficzne. Ale nie może w 100% zidentyfikować problemu, ponieważ w momencie wykonywania EKG nie zawsze pojawia się dodatkowe podekscytowanie.

Jeśli konieczne jest postawienie diagnozy, stosuje się codzienny monitoring, który nazywa się holterowskim. Pomaga w identyfikacji każdego rodzaju arytmii, zwłaszcza jeśli odchylenie jest przemijające. Po zarejestrowaniu elektrycznej czynności serca możliwe staje się:

• wyjaśnienie liczby i morfologii kompleksów komorowych;
• zależność ich wyglądu od aktywności fizycznej lub innych czynników;
• naprawić zmiany w zależności od snu lub czuwania;
• wyciągnąć wnioski na temat skuteczności terapii lekowej.

Znaki elektrokardiograficzne

Na EKG ekstrasystolia komorowa objawia się w ten sposób:

1. Pojawienie się niezwykłego zespołu QRS. Charakteryzuje się brakiem zęba przedsionkowego, rozszerzeniem i deformacją. W tym przypadku T ma przeciwny (niezgodny) kierunek. Najczęściej następuje po nim pełna pauza wyrównawcza (izolina).
2. Dodatkowe skurcze z lewej komory charakteryzują się wysokim i szerokim załamkiem R, a także głębokim ujemnym śladem T w odprowadzeniu III, aVF, V1 i V2, jak pokazano na zdjęciu. Jednocześnie występuje głęboka i szeroka S, wysoka T w I, II, aVL, V5 i V

3. Kompleksy z prawej komory przedstawiają obraz odwrotny, + R i –T będą w I, II i lewej odprowadzeniu klatki piersiowej. Ujemne R i dodatnie T - w odpowiednich odprowadzeniach i aVF zmiany są wyraźnie widoczne na zdjęciu.

4. Istnieją dodatkowe skurcze interpolowane (wstawiania). Na kardiogramie wyglądają jak zdeformowany zespół QRS, który jest umieszczony między dwoma normalnymi skurczami i nie ma przerwy wyrównawczej. Często zjawisko to towarzyszy bradykardii, jak widać na zdjęciu.

Więcej szczegółów na temat elektrokardiograficznych objawów skurczów dodatkowych można znaleźć tutaj.

Leczenie

Taktyka leczenia po wykryciu dodatkowych skurczów komorowych zależy od obecności innych chorób, objawów, zagrażających rodzajów zaburzeń rytmu. W przypadku braku skarg i identyfikacji rzadkich kompleksów wyskakujących nie jest wymagana specjalna terapia. Zaleca się rezygnację z napojów zawierających kofeinę, wykluczenie alkoholu i palenia.

Jeśli napady są klinicznie objawowe, ale łagodne i hemodynamiczne, lekiem z wyboru są beta-adrenolityki. Czasami Valocordin lub Corvalol pomagają powstrzymać atak. W niektórych przypadkach problem rozwiązuje się za pomocą Phenazepamu.

Niektórzy specjaliści stosują w tym przypadku leki antyarytmiczne klasy I. Ale ostatnie badania potwierdzają niepowodzenie tego wyboru. Szczególnie niebezpieczne jest podawanie tych środków w przypadku niedokrwienia serca lub aktywnego zapalenia mięśnia sercowego. Śmiertelność pacjentów stosujących te leki wzrasta 2,5-krotnie.

W przypadku złośliwego dodatkowego skurczu pacjent jest umieszczany w szpitalu, gdzie stosuje się następujące środki:

1. Amiodaron – stosowany samodzielnie lub w połączeniu z beta-blokerami (Concor). Może to znacznie zmniejszyć prawdopodobieństwo zgonu u pacjentów z upośledzonym przepływem krwi w sercu. Leczenie odbywa się pod kontrolą wielkości odstępu Q-T.
2. Jeśli Amiodaron jest nieskuteczny, stosuje się Sotalol.
3. Jeśli problem jest spowodowany brakiem równowagi elektrolitów, pacjent otrzymuje chlorek potasu lub siarczan magnezu.

Leczenie łagodnego przebiegu trwa przez kilka miesięcy pod kontrolą EKG, następnie zaleca się stopniowe odstawianie leków antyarytmicznych. Złośliwa patologia wymaga dłuższej terapii.

Jak złagodzić atak

Często w pierwszych godzinach i dniach ostrego zawału mięśnia sercowego często obserwuje się przedwczesne rytmy komorowe. Jest niebezpieczny ze względu na rozwój migotania i wymaga natychmiastowej ulgi. W tym celu stosuje się następujący algorytm działań:

1. Dożylne podanie lidokainy w strumieniu, a następnie przejście do kroplówki.
2. W przypadku braku wyniku przechodzą na Novocainamide lub Etacizin.
3. W przypadku szybkiego bicia serca stosuje się beta-blokery i Cordarona.
4. W przypadku dodatkowych skurczów na tle bradykardii lepiej jest stosować Etmozin lub Ritmilen.
5. Niepożądane jest łączenie leków antyarytmicznych. Należy to zrobić tylko wtedy, gdy jest to absolutnie konieczne.

Szczegółowy opis stosowania leków w celu złagodzenia dodatkowego skurczu znajduje się tutaj.

Kiedy należy wykonać operację?

Wskazaniem do operacji z tą arytmią jest wykrycie podczas codziennego monitorowania co najmniej 8000 nadzwyczajnych skurczów w ciągu roku. W takim przypadku pacjentowi zaleca się wykonanie ablacji o częstotliwości radiowej (RFA).

Istotą tej techniki jest wprowadzenie cewnika do naczynia dużego kalibru (może to być żyła pod obojczykiem lub w okolicy ud) do pacjenta, co jest przeprowadzane pod kontrolą sprzętu do samego serca . Następnie na miejsce patologicznego pobudzenia (palenia) przykładany jest impuls o częstotliwości radiowej. Zaznaczam, że taka manipulacja zwykle idzie dobrze, jej skuteczność to 90%.