Jak robią „kukułkę” na zapalenie zatok?

U pacjentów z zapaleniem zatok szczękowych stosuje się kompleksowe leczenie, w tym środki do tłumienia patogenów i łagodzenia objawów. Lekarze często muszą wykonywać nakłucia, aby poprawić stan pacjenta. Jednak od dawna opracowywano metody, aby uniknąć naruszenia integralności tkanek i jednocześnie jakościowo oczyścić zatoki szczękowe z nagromadzeń śluzu. W szczególności szeroko rozpowszechniona jest procedura „kukułki” na zapalenie zatok.

Istota terapeutycznego efektu techniki

Metoda bezoperacyjnego usuwania wysięku z zatok przy użyciu miękkiego cewnika została wynaleziona i zastosowana w praktyce przez amerykańskiego otolaryngologa Arthura Waltera Proetza w pierwszej połowie XX wieku. Jego istota polega na tym, że w jamie nosowej powstaje podciśnienie, które prowadzi do odpływu nagromadzonego śluzu i ropy z zajętej komory przydatków do jamy nosowej. Dzięki temu roztwory lecznicze mogą jakościowo wypłukać zatoki, usuwając resztki treści patologicznej.

Metoda przemieszczania cieczy według Proetza jest wykorzystywana do następujących celów:

zmniejszenie lepkości nagromadzeń ropno-śluzowych i wypłukanie ich z nosa;
mechaniczne usuwanie szkodliwych mikroorganizmów, alergenów, cząsteczek kurzu i brudu osadzających się na warstwie nabłonka;
zwiększenie napięcia naczyń krwionośnych i ich wzmocnienie;
łagodzenie stanów zapalnych i poprawa oddychania przez nos;
zwiększenie odporności na poziomie lokalnym.

Należy pamiętać, że do uzyskania efektu terapeutycznego konieczne jest wykonanie zabiegu według technologii klasycznej, z wytworzeniem zauważalnej różnicy ciśnień pomiędzy kieszonkami na akcesoria a jamą nosową.

Tylko to pozwoli wyciągnąć wysięk z zatoki przez obrzęk zespolenia. Nieprzestrzeganie tych zasad prowadzi do tego, że metoda próżniowa zamienia się w zwykły „prysznic do nosa”, którego skuteczność jest kilkakrotnie niższa.

Wskazania i przeciwwskazania do nawadniania

„Kukułka” na zapalenie zatok jest przepisywana w przypadku łagodnej lub umiarkowanej choroby, gdy kanały łączące nie są zbytnio spuchnięte, całkowicie blokując zatokę. Ta metoda leczenia jest odpowiednia dla dorosłych i nastolatków, którzy potrafią się kontrolować i spokojnie akceptować wszelkie manipulacje.

Oprócz zapalenia zatok metodą Proetza leczy się następujące choroby:

nieżyt nosa, w tym alergiczny;
nieskomplikowane formy zapalenia zatok czołowych, zapalenia ksenoidalnego i zapalenia sit;
zapalenie migdałków u dzieci;
zapalenie migdałków;
cysty i polipy;
zakaźne choroby nosa.

Leczenie „kukułką” nie jest zalecane dla małych dzieci (do 5 roku życia), co wiąże się z fizjologią nosa. Ponadto dzieciom znacznie trudniej jest przeprowadzić tego typu nawadnianie ze względu na strach i panikę, które często pojawiają się na widok lekarza i używanego przez niego sprzętu.

Ponadto nie można wykonać procedury prania w takich warunkach:

obecność choroby epileptycznej;
zaburzenia psychiczne;
skłonność do krwawień z powodu słabych ścian naczyń;
niskie tempo krzepnięcia krwi.

Roztwory stosowane do prania

Leczenie zapalenia zatok „kukułką” jest dobre, ponieważ jest w stanie jakościowo oczyścić wszystkie błony śluzowe i usunąć nadmiar wydzieliny. Ważną rolę odgrywa w tym skład płynu używanego do płukania. Roztwór może być obojętny lub zawierać środki antyseptyczne, antybiotyki lub środki zmniejszające przekrwienie.

Najbardziej skuteczne i sprawdzone leki, z których można zrobić rozwiązanie lecznicze:

Sól kamienna. Jego 0,9% roztwór stosuje się w łagodnej postaci choroby, kiedy wystarczy po prostu zmyć śluz ze ścian, zregenerować i uelastycznić komórki nabłonka. Możesz użyć soli kuchennej (w tym soli jodowanej) lub soli morskiej. Słona woda jest też często podstawą innych rozwiązań.
Furacylina. Stosuje się 0,02% rozcieńczenie leku. Jest środkiem antyseptycznym, który niszczy bakterie Gram-dodatnie i Gram-ujemne, takie jak paciorkowce, gronkowce, escherichia.
Dekasan 0,02%. Środek przeciwwirusowy, grzybobójczy i przeciwbakteryjny. Służy do niejasnej etiologii choroby.
Biglukonian chlorheksydyny. Wpływa na błony bakterii powodując ich śmierć, ale nie zwalcza grzybów i wirusów. Używaj stężeń 0,02% i 0,05%.
Miramistin. 0,01% roztwór ma wyraźne działanie przeciwdrobnoustrojowe przeciwko różnym typom bakterii, w tym ich kombinacjom.
Chlorofillipt. Preparat organiczny na bazie substancji z liści eukaliptusa, zdolny do hamowania gronkowców opornych na antybiotyki.
Ceftriakson. Antybiotyk w postaci proszku, który można rozpuścić w wodzie i stosować do płukania w otolaryngologii. Odnosi się do cefalosporyn trzeciej linii.

Czasami nawadnianie odbywa się za pomocą zwykłej wody destylowanej. Jednocześnie nie ma efektu antyseptycznego, ale istnieje możliwość wysłania wyciekającego płynu do analizy bakteriologicznej w celu dokładnego określenia patogenu i doboru najskuteczniejszych antybiotyków.

Procedura procedury „kukułki”

Tego typu nawadnianie przeprowadza się w poliklinice lub sali manipulacyjnej szpitala.

Ważne jest, aby podczas płukania pacjent był spokojny.

Jeśli pacjent jest zdenerwowany, ma przyspieszone bicie serca lub oddycha z przerwami, lepiej odłożyć zabieg o pół godziny i podać pacjentowi prosty środek uspokajający.

Warto bardziej szczegółowo zastanowić się, jak zrobić „kukułkę” na zapalenie zatok:

10-15 minut przed rozpoczęciem, lekarz wprowadza do nozdrzy pacjenta leki zwężające naczynia krwionośne, takie jak Naphtizin, Evkazolin, Galazolin, aby zapewnić pełną drożność przewodów nosowych.
Jeśli pacjent bardzo boi się jakiegokolwiek dyskomfortu, czasami stosuje się znieczulenie miejscowe, tj. wstrzykuje się trochę lidokainy.
Pacjent siedzi na krześle z odchylonym oparciem lub kładzie się na kanapie z głową pochyloną pod kątem 45 stopni.
Otolaryngolog napełnia strzykawkę 20 ml bez igły wstępnie przygotowanym roztworem antyseptycznym podgrzanym do temperatury 37-39 stopni. Ciepły płyn złagodzi dyskomfort, chociaż samo płukanie jest praktycznie bezbolesne.
Lekarz wlewa roztwór strzykawką do jednego nozdrza, a specjalne urządzenie włożone do drugiego nozdrza (aspirator, kombajn laryngologiczny) zasysa do pojemnika wodę z ropnym wysiękiem. W takim przypadku lekarz może wizualnie ocenić te nagromadzenia usunięte z nosa, ich gęstość, kolor, ilość ropy i obecność krwi. Cała podana woda powinna przepływać przez zatokę, 5 strzykawek wystarczy do przepłukania jednej komory.
Jeśli w jamie szczękowej nagromadził się ropny korek, lekarz ściska nozdrze, przez które wlewa się wodę przez 3-4 sekundy. Jednocześnie działający ssanie wyciąga powietrze i śluz utkwiony w przetoce. Może to prowadzić do szybko przemijającego bólu w okolicy czołowej.
Po przepłukaniu jednej komory pomocniczej otolaryngolog wprowadza aspirator do drugiego nozdrza i powtarza wszystkie czynności. Zawsze przepłucz obie zatoki, aby uniknąć przejścia infekcji pomiędzy zatokami.

Podczas całej sesji pacjent proszony jest o wydawanie dźwięków, podczas gdy podniebienie miękkie unosi się i blokuje wejście do krtani, aby zainfekowany płyn tam nie wyciekł. Najczęściej zaleca się mówić „kukułka”, stąd popularna nazwa zabiegu – „kukułka”. Ponadto podczas nawadniania pacjent musi przestrzegać następujących zasad:

nie denerwuj się, zachowuj się spokojnie i przewidywalnie, gdy płyn dostanie się do nosa;
nie odwracaj głowy na boki;
oddychaj przez usta miarowo i spokojnie.

Po zakończeniu zabiegu niepożądane jest gwałtowne podnoszenie się do pozycji pionowej. Może to powodować zawroty głowy i omdlenia. Lepiej odwrócić głowę na bok i położyć się na kilka minut lub usiąść na kanapie, pochylając się do przodu. W ciągu pół godziny po zakończeniu nawadniania niepożądane jest narażenie na wysiłek fizyczny i hipotermię.

Płukanie trwa nie dłużej niż 15 minut. Do nawadniania wysokiej jakości wystarczy 150-200 ml płynu, dokładną ilość określa lekarz na podstawie ilości uwolnionej wydzieliny. Przebieg leczenia składa się z 5-7 sesji.

Korzyści i możliwe konsekwencje „kukułki”

Płukanie zatok metodą Proetza to światowa metoda leczenia zapalenia zatok, która jest dobrą alternatywą dla tradycyjnego nakłucia. Ma szereg zalet w porównaniu z chirurgią:

nieinwazyjność, tj. tkanka zatok nie jest uszkodzona;
niewielka liczba przeciwwskazań i skutków ubocznych;
dostarczanie leków bezpośrednio do dotkniętego obszaru;
szybka poprawa stanu pacjenta, ustąpienie objawów;
zmniejszenie ilości leków do leczenia zachowawczego;
łatwa tolerancja przez pacjentów, brak silnego zespołu bólowego.

U większości pacjentów objawy takie jak przekrwienie i ból głowy są zauważalnie osłabione w ciągu kilku minut po zakończeniu pierwszej sesji irygacyjnej. Jednak możliwość zastosowania tej metody zależy od stopnia obrzęku tkanek nosa. Jeśli zespolenie jest całkowicie spuchnięte, a zatoka jest zablokowana, leki nie mogą dostać się do środka, w takim przypadku lepiej zdecydować się na nakłucie.

Mycie też ma swoje nieprzyjemne chwile. Pomimo bezbolesności i dość łatwej tolerancji, czasami mogą wystąpić następujące negatywne konsekwencje:

krwawienia z nosa spowodowane pękniętymi naczyniami krwionośnymi lub uszkodzeniem tkanek przez używane narzędzia;
przekrwienie uszu i łagodny ból głowy na początku zabiegu;
pieczenie w nosie;
zaczerwienienie białek oczu;
czasami wymioty u dzieci;
aktywne kichanie przez godzinę po zakończeniu płukania;
nieprzyjemny smak zastosowanych w roztworze preparatów oraz podrażnienie błony śluzowej nosa.

Niewłaściwa technika irygacji (dostarczanie wody pod zbyt wysokim ciśnieniem) może doprowadzić do przedostania się zakażonego płynu do trąbki Eustachiusza, a następnie do rozwoju ostrego zapalenia ucha środkowego. Szczególnie podatne na to są dzieci ze swoimi szerokimi i krótkimi rurkami słuchowymi. Dlatego lepiej zrobić „kukułkę” w placówce medycznej, niż eksperymentować w domu.