Przyczyny zmian głosu i jak leczyć więzadła

Dysfonia jest rozumiana jako jakościowa zmiana głosu, która może mieć zarówno pochodzenie organiczne, jak i charakter funkcjonalny. W większości przypadków objawy są spowodowane procesem zapalnym, infekcyjnym lub nowotworowym. W tym przypadku mówimy o organicznej naturze porażki. Należy go odróżnić od tych stanów, które opierają się wyłącznie na zaburzeniach czynnościowych. Aby przepisać pacjentowi właściwe leczenie, należy dowiedzieć się, czym jest dysfonia funkcjonalna, czym różni się od dysfonii organicznej i jakie objawy są scharakteryzowane.

Oznaki

Główne objawy charakteryzujące dysfonię to:

• chrypka;
• chrypka;
• zmęczenie z powodu mówienia;
• przejście do szeptu;
• zmniejszony zasięg głosu;
• podzielony ton;
• pomieszanie mowy;
• zmiana tonacji.

Przy ciężkich zaburzeniach czynnościowych mogą rozwinąć się procesy zapalne, guzy, stan charakteryzujący się całkowitym brakiem dźwięku, bezgłos. Mowa szeptana może być również nieobecna.

Czynniki przyczyniające się do dysfonii

Dźwięk jest wytwarzany przez strumień powietrza, który opuszcza płuca i przemieszcza się wzdłuż tchawicy do krtani. W takim przypadku struny głosowe muszą być zamknięte. To podczas ich zamykania i oscylacji powstaje fala, która powoduje powstawanie dźwięków. Jeśli struny głosowe zostaną rozerwane, wibracje nie wystąpią i nie będzie głosu. Rozwój procesu patologicznego w narządach zaangażowanych w reprodukcję dźwięku prowadzi do dysfonii.

Przyczyny dysfonii mogą być różne. W rozwoju zaburzeń organicznych główną rolę odgrywają takie choroby:

• zapalenie krtani;
• zapalenie krtani i tchawicy;
• procesy nowotworowe;
• SARS i inne ostre choroby zakaźne.

Najczęstsze przyczyny dysfonii czynnościowej to

• choroby układu hormonalnego;
• przeciążenie aparatu mięśniowego strun głosowych;
• patologia układu nerwowego;
• operacja szyi;
• naprężenie;
• stosowanie leków.

Diagnostyka

Główną cechą diagnostyczną, która pozwala odróżnić organiczny i funkcjonalny charakter dysfonii, są wyniki laryngoskopii.

Zastosowanie takiej diagnostyki endoskopowej, zwłaszcza mikrolaryngoskopii, może ujawnić przekrwienie i obrzęk strun głosowych lub całej krtani, obecność guzopodobnych formacji, co potwierdza organiczny charakter zmiany. Brak zmian zapalnych w obecności zaburzeń pracy aparatu więzadłowego świadczy na korzyść zaburzeń czynnościowych.

Funkcjonalny charakter zaburzeń potwierdza również czas trwania objawów. Jeśli zmiana głosu jest obserwowana przez wiele miesięcy, a stan ogólny pozostaje taki sam, jest to dowód na korzyść dysfonii funkcjonalnej. W przypadkach wątpliwych w celu wyjaśnienia charakteru zmiany pokazano tomografię komputerową krtani, co pozwala na bardziej informatywne określenie procesów nowotworowych.

Klasyfikacja

Z natury zaburzeń czynnościowych dysfonia jest niejednorodna. Najczęstsze formy to:

• hipotoniczny;
• hipertoniczny;
• spastyczny;
• mutacyjny.

Najbardziej powszechna jest postać hipotoniczna, która jest spowodowana zmniejszeniem napięcia mięśni tworzących fałdy głosowe. W wyniku takich naruszeń głośnia nie może się całkowicie zamknąć, co prowadzi do rozwoju pewnych objawów. Dyfonii mutacyjnej nie towarzyszą żadne zmiany w aparacie więzadłowym. Wynika to ze zmian hormonalnych zachodzących u młodzieży. Dysfonia nadciśnieniowa charakteryzuje się zwiększonym napięciem mięśni zaangażowanych w tworzenie głosu. W tym przypadku zwraca się uwagę na udział mięśni szyi w procesie fonacji, co ułatwia postawienie diagnozy.

Dysfonia spastyczna jest uważana za przejaw zaburzenia nerwowego, chociaż przyczyny jej rozwoju nie zostały wiarygodnie wyjaśnione. W wyniku zmiany dochodzi do nieskoordynowanych ruchów strun głosowych, które objawiają się ciężkimi objawami. Istnieją dwa rodzaje naruszeń. Dysfonia spazmatyczna typu adduktywnego charakteryzuje się nadmiernym zamknięciem strun głosowych podczas wymowy dźwięku. Dysfonia charakteryzuje się jako nienaturalny, zdezorientowany, napięty głos. Wyraźna artykulacja jest obecna.

Jednocześnie dysfonia spastyczna typu abdukcyjnego charakteryzuje się otwarciem strun głosowych. Klinicznie taki głos jest cichy. Proces charakteryzuje się regularną zmianą tego czy innego rodzaju w krótkim czasie, nawet w ciągu jednego dnia. Taki przebieg procesu negatywnie wpływa na kontakty interpersonalne pacjenta, pojawia się dyskomfort podczas komunikowania się z nieznajomymi, wystąpienia publiczne są utrudnione.

Ciężkie objawy i ciężki przebieg patologii zmuszają pacjentów do konsultacji z psychiatrami. Wynika to również z faktu, że dysfonia spastyczna charakteryzuje się trudną diagnozą. Obiektywnie procesy patologiczne można wykryć tylko wtedy, gdy poruszają się struny głosowe. W związku z tym laryngoskopia pośrednia, dostępna w każdej placówce medycznej, będzie zawierała niewiele informacji. Zaleca się przeprowadzenie diagnostyki podczas odtwarzania dźwięku, co jest wygodniejsze do wykonania podczas badania endoskopowego.

Zasady leczenia

Przyczyny dysfonii mogą być różne i nie zawsze są oczywiste. W związku z tym, oprócz badania pacjenta przez otolaryngologa, konieczne są konsultacje powiązanych specjalistów, endokrynologa, neurologa, psychiatry, foniatry, logopedy itp. Leczenie dysfonii funkcjonalnej powinno być kompleksowe. Zabiegi obejmują

• stosowanie leków;
• działalność nielekowa;
• Chirurgia;
• stosowanie tradycyjnej medycyny.

Wybór metody leczenia zależy od zidentyfikowanych obiektywnych zmian, objawów klinicznych, nasilenia stanu, wieku pacjenta, konieczności wykonywania zadań zawodowych.

Istnieją pewne wymagania dotyczące zapobiegania i leczenia wszelkiego rodzaju urazów strun głosowych i dysfonii z powodu upośledzenia czynnościowego:

• wyeliminować złe nawyki, palenie i nadużywanie alkoholu;
• przeprowadzać stałe nawilżanie gardła, co zapobiega rozwojowi procesów zapalnych;
• unikać przeciążania strun głosowych, nie krzyczeć, rozmawiać szeptem przez długi czas;
• wyklucz z diety pikantne, pikantne, zbyt gorące lub zimne potrawy;
• zreorganizować patologię gardła, a także choroby towarzyszące refluksowi żołądkowo-przełykowemu.

Stosowanie leczenia farmakologicznego zależy od postaci dysfonii funkcjonalnej.

W przypadku dysfonii hipotonicznej lek Proserin stosuje się w krótkim kursie, co poprawia kurczliwość mięśni gładkich.

Aktywnie wykorzystywane są witaminy z grupy B. Dyfonia mutacyjna spowodowana zmianami związanymi z wiekiem u młodzieży nie wymaga dodatkowego leczenia. Głównymi środkami terapeutycznymi w tym przypadku są środki zapobiegawcze i oszczędny stosunek do pracy aparatu głosowego. Dysfonia spastyczna to postać patologii, w której stosuje się dobrze znany środek w kosmetologii - toksynę botulinową, jej postać do wstrzykiwania, Botox.

Niefarmakologiczne środki stosowane w przypadku dysfonii funkcjonalnej są następujące:

• procedury fizjoterapeutyczne;
• akupunktura;
• masaż strefy kołnierza;
• ćwiczenia fonopedyczne.

Amplipulse jest najbardziej rozpowszechnionym wśród zabiegów fizjoterapeutycznych. W przypadku hipotonii mięśni skuteczne są elektroforeza roztworem Proseryny oraz elektrostymulacja prądami diadynamicznymi skierowanymi specyficznie na okolicę krtani.

Ćwiczenia fonopedyczne pomagają w nauce fonacji pacjenta w warunkach niewystarczającej pracy aparatu głosowego. Osiąga się to poprzez liczne powtórzenia pewnych kombinacji dźwięków, prawidłowe oddychanie i postawę. Wraz ze spadkiem napięcia mięśni strun głosowych stosuje się również techniki sprzętowe w celu poprawy transmisji nerwowo-mięśniowej.

W przypadku dysfonii hipotonicznej najczęściej stosuje się również leczenie chirurgiczne. Fonochirurgia ma dwa kierunki: wpływ na struny głosowe, a także tyroplastykę, w której interwencja chirurgiczna polega na operacji na chrząstce krtani. Przeprowadzając pewne interwencje na tych strukturach krtani, poprawia się również zamknięcie strun głosowych.

Chirurgiczne leczenie strun głosowych niesie ze sobą duże ryzyko, ponieważ może prowadzić do bliznowacenia i dalszego zwężenia krtani.

Pod tym względem tyroplastyka jest bezpieczniejszą metodą ekspozycji. Jednak ze względu na złożoność interwencji chirurgicznej kwestia fonochirurgii może zostać podniesiona tylko w wyniku nieskuteczności innych metod leczenia.

Dyfonia funkcjonalna jest uważana za proces odwracalny. Jednak nieuważne podejście do tego problemu, odmowa leczenia, może prowadzić do pogorszenia sytuacji, aw konsekwencji do rozwoju zmian organicznych.