Jak leczyć migdałki stopnia 1, 2 i 3 u dziecka?

Migdałki u dzieci są częstym problemem wielu rodziców, ponieważ objawy dotyczą nie tylko dziecka, ale także zakłócają spokojny sen dorosłych. Migdałki pojawiają się w wyniku proliferacji tkanki limfatycznej migdałka gardłowego pod wpływem różnych niekorzystnych czynników. W okolicy nosogardzieli i gardła znajduje się kilka migdałków, które razem tworzą pierścień gardłowy. Odnosi się do ochronnych formacji układu odpornościowego.

W pewnych warunkach tkanka limfatyczna migdałka gardłowego zaczyna się powiększać z powodu przerostu tkanek. Błędna jest opinia, że ​​narośla zapewniają silniejszą ochronę organizmu, ponieważ komórki są niedojrzałe i nie są w stanie w pełni pełnić swoich funkcji.

Które z dzieci najczęściej cierpi na migdałki gardłowe?

• ze skazą limfatyczno-hipoplastyczną;
• z tendencją do alergii;
• z częstym ARVI i zapaleniem migdałków;
• w niekorzystnym środowisku;
• z niewłaściwym odżywianiem;
• wdychając zanieczyszczone powietrze.

Wzrosty limfoidalne są diagnozowane głównie przed 8 rokiem życia. Bliżej 10 roku życia tkanka limfoidalna ciała migdałowatego zaczyna zanikać i ulega zmianom sklerotycznym.

Normalnie powiększenie migdałków następuje kompensacyjnie w odpowiedzi na atak infekcji. Po pokonaniu drobnoustrojów chorobotwórczych komórki limfoidalne kurczą się, a ciało migdałowate powraca do swoich normalnych rozmiarów. Przy częstych atakach patogenów, zwłaszcza w chorobach przewlekłych (zapalenie zatok, zapalenie migdałków), stan zapalny w migdałkach utrzymuje się, dzięki czemu ich wielkość pozostaje zwiększona.

Zapalenie migdałków nazywa się zapaleniem migdałków. Objawia się znanymi nam objawami dusznicy bolesnej, silnym bólem przy przełykaniu i gorączką.

Wskazaniem do zabiegu usunięcia migdałków może być częste zapalenie migdałków.

Tempo wzrostu i objawy migdałków

U dzieci występują trzy stopnie migdałków. W zależności od objętości przerostowej tkanki objawy kliniczne mają również swoje własne cechy.

Aby po raz pierwszy podejrzewać migdałki, rodzice muszą zwracać uwagę na oddech dziecka. Jeśli dziecko oddycha przez nos, ale nie śpi dobrze w nocy, rano senne i nastrojowe, migdałek gardłowy może wzrosnąć do pierwszego stopnia.

Gdy u dziecka zdiagnozowane zostaną migdałki drugiego stopnia, narządy cierpią na niedotlenienie z powodu niewystarczającego dopływu tlenu do organizmu. Rodzice zauważają, że dziecko ma czerwone skrzydełka nosa z powodu częstego pocierania, wycierania wydzieliny śluzowej.

Przewlekłe zapalenie ucha środkowego rozwija się z powodu zwężenia światła przewodu słuchowego przez wzrost tkanki limfatycznej.

Migdałki 3 stopnia u dzieci prowadzą do zmian w obrębie twarzoczaszki (twarz migdałkowaty). Usta dziecka są stale otwarte, górna szczęka jest wydłużona, zgryz zaburzony, a wyraz twarzy staje się przygnębiony.

Środki diagnostyczne

Aby zdiagnozować migdałki, otolaryngolog pyta o objawy, które przeszkadzają dziecku i rodzicom, analizuje cechy pojawienia się objawów klinicznych. Ze studiów instrumentalnych lekarz przepisuje:

• diagnostyka faryngoskopowa, za pomocą której specjalista bada stan błony śluzowej gardła. Zwykle znajduje się śluz, ropne wydzieliny na powierzchni. W przewlekłym przebiegu zapalenia gardła błona śluzowa może ulec pogrubieniu lub zanikowi;
• rinoskopia przednia - badanie przewodów nosowych z obrzękiem śluzówki i wydzieliną śluzową. Dla lepszej wizualizacji konieczne jest upuszczenie kropli o działaniu zwężającym naczynia krwionośne. Podczas badania lekarz może poprosić dziecko o połknięcie śliny w celu oceny ruchu przerośniętej tkanki;
• Tylna rhinoskopia, do której do badania migdałków używa się specjalnego wziernika. Zewnętrznie wyglądają jak formacje półkuliste z rowkami. W niektórych przypadkach narośla wyglądają jak narośla zwisające z powierzchni nosogardzieli;
• Trzecią metodą diagnostyczną jest badanie rentgenowskie w projekcji bocznej. W trakcie diagnozy dziecko musi otworzyć usta. Badanie pozwala ustalić etap patologicznego wzrostu;
• badanie endoskopowe wykonuje się w znieczuleniu ogólnym (u małych dzieci). Metoda jest bardzo pouczająca.

Leczenie migdałków

Konieczne jest leczenie rozrostów limfoidalnych poprzez koordynację terapii z lekarzem, co pozwala na indywidualny dobór najskuteczniejszych leków. Wcześniej dzieciom w wieku powyżej trzech lat przepisano operację. Obecnie otolaryngolodzy są bardziej skłonni do leczenia zachowawczego z zastosowaniem zintegrowanego podejścia.

Leczenie lekami przewiduje wizytę:

• krople do nosa lub spray o działaniu zwężającym naczynia krwionośne (Vibrocil, Otrivin). Czas trwania kursu nie powinien przekraczać 5-7 dni, aby nie uzależniać. Również z leków stosowanych ziołowych, przeciwdrobnoustrojowych i ściągających, na przykład Protargol, Sulfacil sodu i Pinosol;
• płukanie przewodów nosowych roztworem soli morskiej lub środków antyseptycznych (Furacilin, Chlorheksydyna). Procedura płukania odbywa się nad umywalką lub wanną. Dziecko musi przechylić głowę do przodu, delikatnie włożyć końcówkę strzykawki do kanału nosowego i powoli wlewać roztwór, stopniowo zwiększając strumień. Roztwór wylewa się na język przez otwarte usta;
• płukanie jamy ustnej i gardła roztworami o właściwościach antyseptycznych i przeciwzapalnych. Spośród leków stosuje się Miramistin, Chlorhexidine, Givalex lub Rotokan. Do nawadniania błony śluzowej gardła przepisuje się Bioparox lub Tantum Verde.

Nieprzyjemnym momentem leczenia jest wizyta u dentysty, ale jest to konieczne, aby wyeliminować przewlekłą infekcję (próchnicę) w jamie ustnej.

Migdałki drugiego stopnia u dzieci dobrze reagują na fizjoterapię. Lekarz może zastosować promieniowanie ultrafioletowe, elektroforezę lub laser.

W niektórych przypadkach specjalista może przepisać:

• kompleksy witaminowo-mineralne, które korygują hipowitaminozę i normalizują przemianę materii. Dzieci są dozwolone Supradin, alfabet;
• leki przeciwhistaminowe (Loratadin, Suprastin), które zmniejszają obrzęk tkanek, co umożliwia przywrócenie oddychania przez nos;
• środki przeciwbakteryjne (Augmentin, Sumamed), dla których wskazaniem jest hipertermia i ropna wydzielina;
• immunomodulatory (IRS-19, Immunal), które mogą zwiększyć obronę immunologiczną.

Adenotomia

Leczenie operacyjne wykonuje się, gdy pojawiają się powikłania migdałków (częste zapalenie migdałków, utrata słuchu, szybki wzrost migdałków i bezdech).

Przygotowanie przed operacją należy przeprowadzić ostrożnie, aby uniknąć niepożądanych konsekwencji. W okresie przedoperacyjnym konieczne jest:

• pełne badanie dziecka – w celu określenia przeciwwskazań, określenia zakresu zabiegu i oceny ogólnego stanu zdrowia;
• konsultacja z anestezjologiem, podczas której omawiana jest metoda znieczulenia oraz możliwe powikłania znieczulenia. W razie potrzeby lekarz może skierować pacjenta na dalsze badania lub konsultację z wąskim specjalistą (kardiologiem, nefrologiem);
• ostatni posiłek nie powinien być późniejszy niż 19:00 w przeddzień operacji.

Ponadto rodzice muszą wcześniej zadbać o zwolnienie dziecka z sekcji szkolnych i sportowych. To przywróci siłę ciała i uchroni dziecko przed przeziębieniem.

Szczególną uwagę należy zwrócić na stan psychoemocjonalny dzieci przed operacją.

Strach może zakłócić operację, więc rodzice muszą uspokoić małego pacjenta i obiecać, że coś kupi (zabawkę).

Niewłaściwe przygotowanie może doprowadzić do odwołania zabiegu. Bardzo trudno będzie po raz drugi przywieźć dziecko do szpitala, rodzice mogą od razu przygotować się na histerię.

Uśmierzanie bólu jest wybierane przez anestezjologa na podstawie wyników diagnostycznych, wieku pacjenta i cech psychicznych. Obecnie stosuje się dwa rodzaje znieczulenia:

• znieczulenie miejscowe wykonuje się u starszych dzieci. Błonę śluzową nosogardzieli nawadnia się roztworem środków miejscowo znieczulających, takich jak lidokaina. Znieczulenie miejscowe jest obecnie rzadko stosowane. Wadą tej metody jest brak ochrony stanu psychoemocjonalnego dzieci, zachowanie aktywności fizycznej, co znacznie przeszkadza chirurgowi w wykonywaniu wysokiej jakości usuwania migdałków. Zachowanie fragmentów tkanki hiperplastycznej staje się później podstawą do reproliferacji tkanki limfatycznej. Ponadto, jeśli dziecko zacznie uciekać z rąk personelu medycznego, chirurg może przypadkowo uszkodzić naczynia krwionośne, co prowadzi do rozwoju krwawienia;
• znieczulenie ogólne jest bardziej akceptowalne w przypadku adenotomii. Zalety to bezruch pacjenta, całkowity brak bólu, strachu i niepokoju. Po operacji dziecko nie pamięta nieprzyjemnych momentów interwencji, dlatego łatwiej tolerować operację. Mały pacjent zasypia i spokojnie się budzi, co zapewnia komfort dziecka i spokój rodzicom.

Leczenie chirurgiczne odbywa się na kilka sposobów:

• metoda klasyczna polega na użyciu noża w kształcie pierścienia - adenotomu;
• laser - ma minimalne ryzyko infekcji, dokładność i bezbolesność;
• endoskopia - polega na użyciu specjalnych instrumentów, w tym wideoskopu. Podczas operacji chirurgowi udaje się dobrze zwizualizować pole operacyjne, co umożliwia jakościowe usunięcie przerostowej tkanki limfatycznej.

W okresie pooperacyjnym zabronione jest przyjmowanie leków przeciwgorączkowych na bazie kwasu acetylosalicylowego, ponieważ wpływa on na układ krzepnięcia krwi, zwiększając ryzyko krwawienia. Nie zaleca się również gorących kąpieli, twardych, pikantnych i gorących potraw.

Terapia tradycyjna

Leczenie środkami ludowymi odbywa się na wszystkich etapach migdałków. Podstawą terapii jest płukanie nosa, gardła oraz wkraplanie przewodów nosowych. W tym celu stosuje się sprawdzone przepisy ludowe.

Zabieg płukania jest wykonywany w celu usunięcia przewlekłej infekcji, gdy drobnoustroje osadzają się w fałdach i lukach śluzówki, utrzymując stan zapalny. Ponadto roztwory zmniejszają stan zapalny i hamują proliferację tkanki limfatycznej. Środki płuczące:

• najczęściej stosowanym rozwiązaniem jest sól morska. Aby przygotować, rozpuść 3 g soli morskiej w ciepłej wodzie (220 ml). Jeśli nie chcesz zawracać sobie głowy przygotowaniem roztworu, możesz kupić gotowe produkty w aptece, na przykład Aqua Maris lub Humer;
• tuja, kora dębu i liście eukaliptusa są pobierane w równej objętości, drobno posiekane i mieszane. 15 g kolekcji należy zalać 190 ml wrzącej wody, a następnie utrzymywać temperaturę w łaźni wodnej przez 4 minuty. Następnie, po przefiltrowaniu roztworu, możesz zacząć płukać i powtarzać procedurę dwa razy dziennie;
• oprócz oczyszczania, płukanie może być stosowane w leczeniu stanów zapalnych. W tym celu zaleca się wywar z szałwii, rumianku i ziół z kory dębu. Przepis polega na parzeniu 15 g mieszanki w 230 ml wrzącej wody przez kwadrans. Po przefiltrowaniu roztworu należy go użyć do płukania nosa;
• liście rumianku, eukaliptusa i brzozy należy zalać 250 ml wrzącej wody i nalegać pod pokrywką przez około pół godziny. Po przefiltrowaniu roztworu użyj go do wypłukania ubytków.

Po oczyszczeniu przewodów nosowych należy kapać nos roztworami leczniczymi lub środkami:

• Sok Kalanchoe od dawna udowodnił swoje działanie. Aby przygotować lek leczniczy, wystarczy rozcieńczyć sok wodą pitną o temperaturze pokojowej. Proporcja wynosi 1: 1. Musisz wlać 2 krople do każdego kanału nosowego;
• sok z buraków ma działanie ściągające. Do gotowania weź sok ze świeżych buraków i rozcieńcz ciepłą wodą 1: 1. W każdym kanale nosowym musisz kapać 3 krople. Możesz również dodać trochę miodu do przygotowanego leku, a następnie użyć go do zaszczepienia nosa;
• olejek z rokitnika, eukaliptusa lub drzewa herbacianego.

Oprócz terapii lekowej leczenie powinno obejmować zabiegi wzmacniające układ odpornościowy.

W tym celu przeprowadza się utwardzanie, normalizuje się dietę odżywczą, ogranicza się aktywność fizyczną i przeprowadza się rehabilitację przewlekłych ognisk infekcji (zapalenie zatok, zapalenie gardła).

Szczególnie ważny jest wypoczynek sanatoryjno-uzdrowiskowy w miejscach o klimacie morskim, górskim lub leśnym. Regularne wizyty w ekologicznie czystych regionach mają korzystny wpływ na odporność.