Pojęcie kardiomiopatii dyshormonalnej

Etiologia patologii

Kardiomiopatia dyshormonalna pojawia się w wyniku zaburzeń czynności gruczołów dokrewnych wytwarzających substancje biologicznie czynne (BAP). Te ostatnie pełnią istotną rolę w organizmie – regulują przemianę materii. Dlatego każdy brak równowagi w poziomie hormonów prowadzi do dysfunkcji narządów. Zaangażowanie serca w ten proces nazywa się dystrofią mięśnia sercowego.

Brak równowagi w poziomach hormonalnych może rozwinąć się z powodu:

• nowotwory gruczołu krokowego;
• patologie tarczycy (tarczycy);
• klimakterium;
• zmniejszona produkcja testosteronu u mężczyzn po 50. roku życia;
• patologia jąder i jajników;
• choroby nadnerczy.

Ponadto w niektórych przypadkach DCM może być zdiagnozowana jako choroba niezależna.

Objawy kliniczne

Objawy kardiomiopatii dyshormonalnej mogą pojawiać się stopniowo lub ostro. Subiektywnie pacjenci zawsze odczuwają obecność poważnej choroby, co nie jest prawdą podczas badania.

Głównym objawem DCM jest kardialgia. Ból jest zlokalizowany w wierzchołku serca, pojawia się nagle i może trwać przez długi czas. Przyjmowanie środków przeciwbólowych pozwala na krótko zatrzymać zespół bólowy, z późniejszym powrotem. Pacjenci zwracają również uwagę, że dyskomfort nasila się w nocy, nie jest związany z aktywnością fizyczną i może pojawiać się w spoczynku.

Ponadto tacy pacjenci skarżą się na:

• zwiększona potliwość;
• duszność;
• częste skoki ciśnienia krwi;
• problemy z pamięcią;
• zawroty głowy.

W przypadku kardiomiopatii pochodzenia tyreotoksycznego (rozwija się z nadmiarem hormonów tarczycy) dolegliwości pacjentów będą się różnić. Ta postać choroby charakteryzuje się:

• tachykardia (wysokie tętno);
• niezdolność do koncentracji;
• bezsenność (bezsenność);
• bół głowy;
• suchość w ustach.

Zaangażowani w proces gruczołu krokowego mężczyźni będą skarżyć się na spadek potencji i libido. Z powodu przerostu tego ostatniego pojawiają się problemy z oddawaniem moczu, czasami można zaobserwować oligurię (zmniejszenie dziennej objętości moczu).

Diagnostyka DCM

Należy zauważyć, że diagnoza „Kardiomiopatia” (kod ICD 10 - I42) w większości przypadków jest wykluczona. Biorąc pod uwagę, że DCM w objawach może przypominać dusznicę bolesną lub zawał mięśnia sercowego, w pierwszej kolejności należy zdiagnozować te właśnie choroby. Lekarz, powołując się na skargi, bada pacjenta, zbiera anamnezę i przepisuje dodatkowe metody badawcze.

Algorytm diagnostyczny:

• ogólne i biochemiczne badania krwi;
• badanie panelu hormonalnego - w zależności od czynnika etiologicznego choroby;
• prześwietlenie klatki piersiowej - w celu określenia wielkości serca i obecności patologii;
• elektrokardiogram (EKG). Za jego pomocą rejestruje się zmniejszenie odcinka ST i odwrócenie załamka T. Badanie ujawnia obecność arytmii, skurczów dodatkowych i tachykardii o charakterze napadowym;
• rezonans magnetyczny (MRI) pozwala postawić wiarygodną diagnozę. Jest rzadko używany ze względu na wysoki koszt;
• konsultacja endokrynologa i ginekologa.

W wyniku kompleksowego badania możliwe jest nie tylko dokładne ustalenie przyczyny miokardiostrofii, ale także wybór optymalnej taktyki jej leczenia.

Leczenie i rokowanie

Zasadniczo leczenie DCM sprowadza się do leczenia objawowego, które polega na przyjmowaniu:

• leki hamujące ból serca (Verapamil, Anaprilin);
• środki uspokajające;
• kompleksy witaminowe;
• immunostymulanty;
• korektory metaboliczne (Actovegin, Mildronate).

Jeżeli powyższe zalecenia nie przyniosły pozytywnego efektu, należy zastosować leczenie hormonalne. W takim przypadku przepisywane są leki zawierające estrogeny, gestageny lub androgeny. Stosowanie hormonów nazywa się „terapią rozpaczy”, ponieważ już jedna dawka tych substancji może doprowadzić do zakłócenia pracy wszystkich gruczołów dokrewnych organizmu.

Dlatego przepisując terapię hormonalną na DCM, należy wziąć pod uwagę szereg czynników:

• terapia powinna być prowadzona w cyklach długoterminowych i wyłącznie pod nadzorem lekarza;
• dobór dawki jest w każdym przypadku indywidualny;
• skuteczność leczenia ocenia się na podstawie stanu pacjenta, a nie na podstawie wyników badań, które zawsze są nieco spóźnione.

Terapia nielekowa obejmuje:

• całkowita eliminacja złych nawyków;
• uprawiać sport;
• dietetyczne jedzenie;
• zrównoważona codzienna rutyna;
• naprzemienna praca i odpoczynek.

Kolejnym integralnym elementem leczenia DCM jest wsparcie psychologiczne. Należy poinformować pacjenta, że ​​jego stan nie jest krytyczny i nie zagraża życiu.

Prognoza

W większości przypadków rokowanie w DCM jest korzystne. Pacjentowi należy wyjaśnić, że zespół bólowy nie zagraża jego życiu i nie jest związany z czynnością serca. Ta choroba nie wymaga leżenia w łóżku, wręcz przeciwnie, aby szybko wyzdrowieć, trzeba prowadzić normalny, aktywny tryb życia. W większości przypadków po zakończeniu restrukturyzacji hormonalnej wszystkie negatywne objawy są eliminowane samodzielnie. Jeśli tak się nie stanie, odpowiednio dobrane leczenie, przepisane przez kompetentnego specjalistę, pomoże pozbyć się irytujących objawów i uniknąć nieprzyjemnych konsekwencji.

Wnioski

DCMP to naruszenie czynności serca wynikające z dysfunkcji endokrynologicznej. Choroba może wystąpić w okresie przekwitania i przedmiesiączkowym, z powodu tyreotoksykozy, a także innych stanów z zaburzeniami równowagi hormonalnej w organizmie człowieka. Wszystko to prowadzi do pojawienia się w sercu zmian strukturalnych i funkcjonalnych, które objawią się odpowiednimi objawami. Leczenie tej choroby jest zachowawcze i ma na celu wyeliminowanie czynnika prowadzącego do zaburzeń dystroficznych. Aby uniknąć negatywnych konsekwencji, należy wykluczyć samoleczenie i skonsultować się z lekarzem przy pierwszych objawach.