Jak powstaje kardiomiopatia niedokrwienna i czy można ją wyleczyć?

Kto rozwija chorobę?

ICMP rozwija się u około 5-8% osób z chorobą wieńcową (CHD). Dotyczy osób w wieku 45-55 lat. Warto zauważyć, że 90% wszystkich pacjentów to mężczyźni.

Wcześniej sądzono, że kardiomiopatia niedokrwienna występuje tylko u osób po zawale mięśnia sercowego. Liczne badania naukowe, badanie stanu mięśnia sercowego przy użyciu nowoczesnych metod diagnostycznych pozwoliły obalić ten fakt. Okazało się, że ICMP występuje również u osób cierpiących na chorobę niedokrwienną serca w postaci dławicy piersiowej (ucisk/ściskanie/piekący ból za mostkiem podczas wysiłku), ale które nigdy nie przeszły zawału serca. Co więcej, tacy pacjenci okazali się zdecydowaną większością.

Zmiany w mięśniu sercowym

Co dzieje się z sercem w kardiopatii niedokrwiennej? Narząd stopniowo powiększa się w wyniku rozszerzenia lewej komory (LV), jego ściany stają się cieńsze, a zdolność do pompowania krwi maleje. Komórki mięśnia sercowego ulegają uszkodzeniu, aw miejscu martwych kardiomiocytów (w przypadku zawału serca) pojawia się blizna tkanki łącznej, co stwarza warunki do wystąpienia arytmii. Rezultatem jest przewlekła niewydolność serca (CHF).

Patofizjologiczny mechanizm rozwoju ICMP opiera się na procesie zwanym hibernacją - przełączaniem pracy mięśnia sercowego w tryb energooszczędny. Z powodu miażdżycowego zwężenia tętnic wieńcowych mięsień sercowy nie otrzymuje wystarczającej ilości tlenu. W warunkach niedokrwienia narząd celowo zmniejsza siłę skurczów w celu zmniejszenia potrzeby odżywiania. To rodzaj mechanizmu obronnego - w ten sposób serce chroni się przed zawałem serca.

Ważne objawy

Wraz z rozwojem ICMP pacjenci z silnym bólem serca zaczynają zauważać osłabienie ich intensywności. Tymczasem pojawiają się nowe znaki:

• duszność, która z czasem się pogarsza;
• osłabienie po zwykłej ilości pracy;
• obrzęk kostek i podudzi;
• uczucie ciężkości lub ciągnące ból w prawym podżebrzu z powodu powiększenia wątroby z powodu stagnacji.

Często osoby z ICMP mają zaburzenia rytmu serca, które objawiają się uczuciem szybkiego bicia serca, uczuciem „zanikania” serca. Mogą być trwałe lub napadowe. Podczas drgawek ciśnienie krwi może spadać, powodując zawroty głowy, ciemnienie oczu, a czasem krótkotrwałą utratę przytomności. Objawy te są spowodowane zmniejszonym dopływem krwi do mózgu.

Najczęstszą przyczyną zgonu w kardiomiopatii niedokrwiennej jest postępująca przewlekła niewydolność serca. Rzadziej udar i zaburzenia rytmu serca są śmiertelne.

Jak potwierdzić diagnozę?

• badanie biochemiczne krwi jest obowiązkowym badaniem. Prawie wszyscy ludzie z ICM mają wysoki poziom cholesterolu we krwi. Konieczne jest również oznaczenie stężenia glukozy w celu wykrycia cukrzycy;
• elektrokardiografia (EKG) - swoistym objawem jest zmniejszenie odcinka ST poniżej izoliny, wskazujące na obecność niedokrwienia mięśnia sercowego. Jednak często nie udaje mi się uchwycić tej zmiany na konwencjonalnym EKG, więc nagrywam taśmę osoby podczas aktywności fizycznej (jazda na rowerze stacjonarnym, spacery czy jogging na bieżni). Zwiększa to zapotrzebowanie mięśnia sercowego na tlen, co znajduje odzwierciedlenie w kardiogramie. Również podczas rejestracji kardiogramu wysiłkowego mogą pojawić się arytmie (tachykardia, migotanie przedsionków, blokada przedsionkowo-komorowa lub dokomorowa itp.);
• echokardiografia - USG serca bardzo wyraźnie pokazuje stopień rozszerzenia jamy LV, "niedziałające" obszary mięśnia sercowego (objaw przebytego zawału serca). Szczególną uwagę zwraca się na kurczliwą funkcję serca, tj. zdolność do pompowania krwi. W tym celu oceniany jest wskaźnik, taki jak frakcja wyrzutowa LV. U pacjentów z ICMP wynosi poniżej 55%. Innym specyficznym objawem jest brak pogrubienia ściany lewej komory w momencie skurczu;
• koronarografia ocenia drożność naczyń zaopatrujących mięsień sercowy (tętnice wieńcowe). To dzięki temu testowi można dokładnie potwierdzić, że rozwój ICMP jest spowodowany niedokrwieniem serca. Głównym kryterium jest zwężenie światła jednej z tętnic o ponad 50%.

Różnice między ICMP a DCMP

Klinicznie kardiomiopatia niedokrwienna jest bardzo podobna do kardiomiopatii rozstrzeniowej. Aby uzyskać bardziej wizualną reprezentację różnic między tymi chorobami, podam poniższe informacje.

Tabela: charakterystyczne cechy ICMP od DCMP

Farmakoterapia

Do leczenia kardiomiopatii niedokrwiennej stosuję:

• beta-blokery - Atenolol, Bisoprolol;
• Inhibitory ACE - Perindopril, Ramipryl;
• sartan - Candesartan, Telmisartan (na nietolerancję inhibitorów ACE);
• antagoniści aldosteronu – spironolakton;
• leki moczopędne - Indapamid, Torasemid (z silnym przekrwieniem);
• azotany - diazotan izosorbidu (tylko w przypadku napadów bólu).

Wykonaj operację

Chirurgia rewaskularyzacyjna, tj. przywrócenie dopływu krwi do mięśnia sercowego jest najskuteczniejszym sposobem leczenia ICMP. Dzięki nim możliwe jest nie tylko zapobieganie progresji choroby, ale także poprawa funkcji skurczowej lewej komory.

Istnieją 2 główne metody interwencji chirurgicznej w przypadku ICMP:

• stentowanie - umieszczenie metalowego cylindra (stentu) w miejscu zwężenia, który rozszerza światło tętnicy;
• pomostowanie tętnic wieńcowych - utworzenie sztucznego połączenia (zespolenia) między aortą a tętnicą wieńcową, dzięki czemu krew przepływa omijając zwężone obszary naczyń.

Prognoza

Jeśli choroba zostanie w porę rozpoznana, dobiera się odpowiedni lek i wykonuje się operację rewaskularyzacji, rokowanie dla kardiomiopatii niedokrwiennej jest bardzo dobre. W zaawansowanych przypadkach, pomimo leczenia, śmiertelność sięga 40-50%. Dlatego najważniejsza jest terminowa wizyta u lekarza.